شکستن دل مثل شکستن دندس به ظاهر همه چی خوبه 

اما هر نفس که میکشی پر درده 

احساس 

مزرعه نیست که هر روز

شخمش بزنی 

یادت را از من نگیر 

بگذار من هم مثل سهراب بگویم

دلخوشی هایم کم نیست

تو را یاد میدارم همه هنگام  نه چون نیما که میگوید شباهنگام

باید دستها را زیر چانه گذاشت
به وسعت قرنها
به حقیقت این واژه فکر کرد
...
بعد از “انسانیت” یک کامای بزرگ بگذار
شاید به کما رفته باشیم !

یادته زیر گنبد کبود دوتا یار بودنو کلی حسود!

تقصیر همون حسودا بود

که حالا شدن

یکی بود یکی نبود 

 انتهای دریا را فقط برکه ها میدانند

ببخش اگر گاه گاهی نشانیت را گم میکنم 

نقاش نیست ولی همه لحظه های بی تو بودن را درد میکشم  

تو به افتادن در خیابان خندیدی

و من حواسم به چشمان مردم شهر بود که عاشق خنده ات نشوند

چگونه میتوان به تاول های پا گفت مسیری که امده اند اشتباه است