تو را یاد میدارم همه هنگام  نه چون نیما که میگوید شباهنگام

باید دستها را زیر چانه گذاشت
به وسعت قرنها
به حقیقت این واژه فکر کرد
...
بعد از “انسانیت” یک کامای بزرگ بگذار
شاید به کما رفته باشیم !

یادته زیر گنبد کبود دوتا یار بودنو کلی حسود!

تقصیر همون حسودا بود

که حالا شدن

یکی بود یکی نبود 

 انتهای دریا را فقط برکه ها میدانند

ببخش اگر گاه گاهی نشانیت را گم میکنم 

نقاش نیست ولی همه لحظه های بی تو بودن را درد میکشم  

تو به افتادن در خیابان خندیدی

و من حواسم به چشمان مردم شهر بود که عاشق خنده ات نشوند

چگونه میتوان به تاول های پا گفت مسیری که امده اند اشتباه است

کمر بند سلطنت نشان نوکری من برای سرزمین است 

نادر ها بسیار امده اند و بسیار رفته اند و بسیار می ایند

اما این ایران وایرانی است که همیشه باید در سروری وبزرگی باشند

این ارزوی تمام عمرم بوده   

دل من پشت سرت کاسه ابی شد و ریخت کی شود پیش قدمهای تو اسفند شوم

مترسک به گندم گفت تو گواه باشکه مارا برای ترساندن افریده اند ولی من عاشق پرنده ای شدم که از ترس من از گرسنه گی مرد